مرداد 1395
«اين اصلا حق من نبود»؛ چند روزي است که اين عبارت را بيشتر از هر چيز ديگر مي‌شنوم؛ داوطلباني که با به يادآوردن رتبه‌شان اشکشان جاري مي‌شود يا عصبانی و خشمگين مي‌شوند و با درماندگي، تمام آرزوها و اميدهايشان را بر باد رفته مي‌بينند؛ دانش‌آموزاني که اميدشان رشته پزشکي و دندانپزشکی و …. بود و اکنون حتی مطمين نيستند که در رشته‌هاي کارشناسي هم در شهر محل سکونتشان پذيرفته مي‌شوند يا خير.
جواناني خسته که اين عدم موفقيت را تقصير برنامه‌ريزي نامناسب مدرسه، کوتاهي معلم‌ها، نامفهوم بودن کتاب‌هاي درسي، دی وی دی های آموزشی غیر استاندارد، برنامه ریزی های عجیب و غریب و بی فایده 120 روزه، 90 روزه، 45 روزه ،دشواري آزمون سراسري، حوزه نامناسب و خلاصه همه چيز و همه کس مي‌دانند و البته در اين وسط خودشان کمترين اشتباه را مرتکب شده‌اند و کمترين تقصير را دارند؛ بخصوص که يک ماه آخر را خيلي درس خوانده‌اند يا اگر هم خيلي نخوانده‌اند مال اين بوده است که برنامه خوبي نداشتند و نمي‌دانستند که چه بايد بخوانند و چه تستي را بزنند.
