فقير روي حسينم كه قبله ام عشق است

گداي كوي حسينم كه قبله ام عشق است

به لطف دوست منم از تبار احبابش

محب كوي حسينم كه قبله ام عشق است

به رسم عشق دعا گوي جمع عشاقم

كه راه پوي حسينم كه قبله ام عشق است

چو پرچمي كه نشان از طريقتي دارد

رهي به سوي حسينم كه قبله ام عشق است

سر قنوت نماز هر آنچه مي گويم

به گفتگوي حسينم كه قبله ام عشق است

من از سبوي ولايت شراب مي نوشم

خراب خوي حسينم كه قبله ام عشق است

مرا پناه به جز كشتي نجاتش نيست

پناه جوي حسيننم كه قبله ام عشق است

نامش و یادش همیشه تازه است و این وعده‌ی خداست که شیفتگان عشق الهی هرلحظه او را یاد می‌کنند.

فرزندش امام صادق «درود بر او باد» فرمود هرگاه او را یاد کردی سه مرتبه بگد « صَلَّى اللهُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللهِ» که سلام به آن حضرت از دور و نزدیک به او مى رسد.]1[ پس چه آسان می‌توان دل را با وجود نازنین خون خدا گره زد ، از زائرین او شد ، دل را آکنده از محبّت او ساخت و خود را شامل دعای امام صادق «سلام و درود خدا و ملائکه و نیکوکاران بر او باد» نمود که از خدا می‌خواست: «خدایا زیارت کنندگان جدّم اباعبدالله الحسين را بيامرز؛ از جانب ما خشنودى‌ات را پاداش آنان قرار ده و در شب‌ها و روزها نگهدارشان باش… با آنان همراه باش و شرِّ هر ستمگر سركش و هر آفريده‌ای را از آنان دور دار و به آنان كه ما را بر فرزندان و خويشان خود ترجيح دادند بهتر از آنچه انتظار دارند، عطا كن.

 پروردگارا، من اين جان‌ها و اين تن‌ها را تا زمانى كه در روز تشنگى در كنار حوض كوثر ملاقات‌شان كنيم، به تو مى سپارم»]2[

1 – کافى، جلد 4، صفحه 575، حدیث 2

2 –  كافى، ج4، ص582 باب فضل زيارة ابى عبدالله الحسين (عليه السلام) ، بحارالانوار، جلد30،صفحه 8

گوش کنید. زنجیر ها هم ناله می کنند. بیرق ها دیگر تاب و توان ندارند.

کربلا کجاست؟

یک نفر قصه شهادت حضرت علی اصغر(ع) را می گوید. روحانی مهربانی بر بالای منبر از درس های زیبای شهیدان کربلا می گوید.

ای طبل ها به صدا در آیید. کربلا غرق خون گشته است.

 آه چه شام غریب و تلخی! هرکس به دنبال شهیدی می گردد. ای شمع ها گریه کنید. ای اشک ها ببارید.

ای سینه ها از آه لبریز شوید و فریاد بزنید.

صحرای کربلا، پیکر پاک شهیدان را در آغوش گرفته است.

می شنوم گه جمعی آرام می خوانند: من حسین گم کرده ام … من حسین گم کرده ام.

دلم را به گلزار شهیدان می برم، شهیدان داغدارند و غمگین.

صدای زینب(س) می آید، صدای رقیه (س)… و صدای کودکانی که با زبان تشنه اسیر شده اند.

ای شمع ها، راه را روشن کنید و بگویید امام سجاد(ع) با آن تن بیمارش کجاست؟

یک قافله شمع، در کوچه های ما روشن است.

دست ها شمع شده اند، کوچه ها لباس شمع پوشیده اند.

در دلهای بزرگ و کوچک ما، طوفان عشق امام حسین(ع) برپاست.

به کدام سو برویم و رقیه را صدا بزنیم تا از تنهایی دربیاید.

ما می خواهیم بر پیکر شهیدان، بوسه بزنیم و با آن ها درد و دل کنیم.

ای شمع ها ببارید، ای شمع ها بگریید.

من حسین گم کرده ام………

روز نهم ماه ذی الحجه الحرام را روز "عرفه"  نامیده اند ، روز عرفه خصوصیات منحصر به فردی دارد ، اگر چه این روز بزرگ عید نیست ؛ اما از آن به عنوان یکی از اعیاد بزرگ یاد می شود ؛ چرا که در این روز بزرگ خالق مهربان، نگاهی ویژه به بندگان خود دارد ، روزی برای درخواست کردن و جواب گرفتن ، روز پاک شدن از گناهان بسیار، روز رهایی از آتش ….

روز عرفه به دلیل چند خصوصیت ویژه جایگاه بسیار ویژه ای در میان روزهای دیگر سال دارد که عبارتند از:

1- روز اختصاصی دعا !

امام صادق علیه السلام : تَخَیَّر لِنَفسِكَ مِنَ الدّعاءِ ما أحبَبتَ واجْتَهِد ، فإنَّه (یَومَ عَرَفَة) یَوم دعاءٍ و مَسألَةٍ ؛ (التهذیب الأحكام ، ج 5 ، ص 182) ؛ هر چه مى خواهى براى خود دعا بخوان و [در دعا كردن] بكوش كه آن روز [روز عرفه] روز دعا و درخواست است.
خداوند مهربان ما همیشه و در هر زمانی اجازه دعا کردن را به ما داده است ، وقتی امام صادق علیه السلام ، به ما سفارش می کنند که در این روز در دعا کردن تلاش کنیم ، و هر چه حاجتی داریم بخواهیم ، لابد سِرّی در پرده هست که امام علیه السلام با علم غیب خود می بینند ، چه بسا  که در روز عرفه بی حساب نامه سیاه اعمال ما ، به دعایمان رسیدگی شود؟ سخن امام بزرگوار ما که درود خدا بر او باد ، لحنی مژده گونه دارد ، گویا نوید استجابت می دهند.
پس در این روز بسیار باعظمت و پر برکت، بخواهیم از خداوند مهربان ، هر خواسته مادی و معنوی که داریم ، خداوندی که بی حساب می بخشد و از گنجینه عرش او هیچ کم نمی شود، بخواهیم و شاد باشیم، که امروز ، روز دعا کردن و پاسخ شنیدن است.

ادامه نوشته

خورشید دل‌آرای حسین، ثانی احمد / باشد علی‌اکبر، گل فرخنده سرمد

هم‌نام علی باشد و بر فاطمه دلبر / این مظهر حق باشد و گل بانگ محمد . . .

حسین در مرگ پیامبر شاید از همه بی‌تاب‌تر بود. او اگرچه آن زمان کودک بود، امّا این جراحت قلبش تا بزرگی التیام نیافت. آن قدر بغض کرد، آن قدر لب برچید، آن قدر گریه کرد که آتش به جان فرشتگان آسمان زد و اگر کفر نبود می‌گفتم که خدا هم بی‌تاب شد از این همه بی‌تابی. آن‌قدر که محمدی کهتر، پیامبری دیگر، و شبیهی از پیامبر را بعدها در دامان حسین گذاشت تا جگر سوخته‌اش التیام بیابد.

وقتی علیّ اکبر به دنیا آمد، چند نفر با دیدنش بی‌اختیار «لیلا» را «آمنه» صدا زدند و «علی» را «محمد»! عجیب بود این شباهت. انگار به محض تولّد او، بوی پیامبر در فضای خانه استشمام شد.محمد بود! به واقع محمد بود! وقتی در کوچه و خیابان می‌گذشت، همه انگشت حیرت به دهان می‌گزیدند و ظهور دوباره پیامبر را به حیرت می‌نگریستند.

ادامه نوشته