دنیای آدم‌ها به بزرگی خود آن‌هاست. به بزرگی فکری که دارند و به اندازه‌ی افقی که در چشم‌اندازشان قرار می‌گیرد.
کسی که فقط چشم‌اندازی محدود را در افق دید خود دارد ، نه تنها فراتر از آن را نمی‌بیند بلکه حتّی به یک گام جلوتر از همان افق هم نمی‌اندیشد. زیرا فکر و دنیای او در نهایت محدودیّت است. فراتر از آن برایش مفهومی ندارد چون اصلاً برای او فراتر دارای وجود خارجی نیست. چنین کسی به سرعت تمام می‌شود زیرا خودش هم مانند دنیایش کوچک و محدود تمام شدنی است.
سلام
آدم‌های عجیبی هستیم. تصوّرمان این است تک‌تک اندام‌ها و اعضا و جوارح‌مان ، وجودها و اجزاء متفرّق و جدایی هستند که هیچ ارتباطی بین آن‌ها برقرار نیست.
اگر اندکی انصاف را چاشنی اندیشه و فکرمان کرده باشیم ، اعضاء ظاهری‌مان را یکپارچه می‌بینیم و روح‌مان را با ظاهرمان مرتبط می‌دانیم ولی رفتار و کارهای‌مان را با دانسته‌های‌‍مان همگام و همراه نمی‌کنیم. مثلاً می‌دانیم آنچه در اندیشه‌مان می‌گذرد ، رفتارهای‌مان را می‌سازد ولی تلاشی برای کنترل اندیشه نشان نمی‌دهیم.
سلام
دنیای آدم‌ها به بزرگی خود آن‌هاست. به بزرگی فکری که دارند و به اندازه‌ی افقی که در چشم‌اندازشان قرار می‌گیرد.
کسی که فقط چشم‌اندازی محدود را در افق دید خود دارد ، نه تنها هیچگاه فراتر از آن را نمی‌بیند بلکه حتّی به یک گام جلوتر از همان افق هم نمی‌اندیشد. زیرا فکر و دنیای او در نهایت محدودیّت است. فراتر از آن برایش مفهومی ندارد چون اصلاً برای او فراتر دارای وجود خارجی نیست.
