دنیای آدمها به بزرگی خود آنهاست. به بزرگی فکری که دارند و به اندازهی افقی که در چشماندازشان قرار میگیرد.
کسی که فقط چشماندازی محدود را در افق دید خود دارد ، نه تنها فراتر از آن را نمیبیند بلکه حتّی به یک گام جلوتر از همان افق هم نمیاندیشد. زیرا فکر و دنیای او در نهایت محدودیّت است. فراتر از آن برایش مفهومی ندارد چون اصلاً برای او فراتر دارای وجود خارجی نیست. چنین کسی به سرعت تمام میشود زیرا خودش هم مانند دنیایش کوچک و محدود تمام شدنی است.