یا ی بار دیگه با همه وجود هدفی رو که تو قلبمون داریم رو با هم مرور کنیم…🙊🙈
بیا ی بار دیگه رویای کودکی مون رو مرور کنیم…😋💕
یادتونه تو خاله بازی ها نقش پزشک رو بازی میکردیم؟
یادتونه اقوام بهتون میگفتن خانم دکتر آینده ما یا آقای دکتر خانواده؟
یادتونه رویاتون این بود که پزشک بشین و به همه رایگان کمک کنین؟
میخوام چشم هاتونو همین الان ببندین و سفر کنین به آینده…
به این فکر کنین که اگه از همین الان با همه وجودتون بخونین به کجا میرسین؟
سلام…سلام به موفقیت تون
کم کم به جای نچ نچ؛داره صدای کف میاد.
فعلا باید تو سکوت ادامه داد وبه امید شکستن این سکوت اونم با کف زدن واسه موفقیتت ؛بشکنه.
رویات خیلی بهت مدیون شده.سنگ تموم براش گذاشتی…..واسه آیندت جنگیدی….عالیه…..امتحان وکنکور وهرچیز دیگه فقط میخواد یه چی بهت بگه،قراره مرد شی،قراره بزرگ شی….
مطمئنم خدا میدونه که تو توی این رشته واین امتحانات موفق میشی که تو رو وارد کرده.
…خدا داره آروم در گوشت میگه:بنده گلم،نکنه جابزنی….نکنه آینده قشنگی که برات کنار گذاشتم خراب کنی…..میدونم خسته ایی..میدونم دلت میخواد یه نفس راحت بکشی ولی خودش قول داده که بعد از هرسختی،یه آسونی میاد..پس بجنگ واسه هدفت…بابا توهمونی که میگفتی این رویامه واین آرزومه واز کودکی روش قسم میخوردی…کو اون حس اول سالت؟؟
تومیگی: امروز کمترین زمان روتا کنکور داری..☹️کمترین فاصله ای که تا الان داشتی..🤔
ولی من میگم:امروز بیشترین زمان رو تا کنکور دارم!!😀 بیشترین فاصله ای که از الان به بعد خواهم داشت!!☺️
تومیگی:تقریبا یه ماه دیگه کنکوره😱 تو این یه ماه میشه چیکار کرد..؟؟؟!!😕
ولی من میگم:چهل و یک روز…چهلو یک روز طلاایییی😃
یعنی هزار و ششصد ساعت و شصتو چهار هزار دقیقه..🤔😀
دوست خوبم سلام
پدربزرگی داشتم که همیشه از شیرینی کلام و فصاحت سخنانشان، تمام کسانی که او را می شناختند، لقب احمد آقای شیرین سخن را به او داده بودند. شاید یکی از دلایلی که مشتاقانه و با اراده قوی دنبال بدست آوردن لقب خانم دکتر بودم، همین سخنان شیوا و دلنشنین پدربزرگی بود که در ذهن خودشان من را نوه دکتری می دیدند که قرار است درمان آرتروز پا و دست ایشان را پیدا کنم و چقدر که آن روزها، با در خواستهایشان از من که خانم دکتر بابا، این پماد… برایم بیاور، من را غرق در دنیای شیرین رویاهای دست یافته می کردند.
از همان سال اول که بجای پزشکی شهید بهشتی، فیزیولوژی گیاهی دانشگاه دیگری قبول شدم، بخوبی بیاد می آورم که بازهم پدربزرگ مهربان من برای دلداری می گفتند: چندان هم فرقی ندارد بابا جان، بهرحال تو بهترین پزشک منی! و من چقدر شادی های آن روز از شنیدن این جملات را همیشگی و جاودان می دیدم! در کنار این مرد سالخورده مهربان دوران کودکی و نوجوانی و ابتدای جوانیم، دختر عمویی داشتم که در همان سال اول که عملا من نتیجه ای نگرفته بودم در رشته معماری یکی از بهترین دانشگاهها پذیرفته شد و پیش از اینکه حداقل ۷۰ واحد درسی دانشگاهش را پاس کند، خیلی زود بین همه افراد فامیل لقب "خانم مهندس" را گرفت.
