هیچ وقت آرامش ندارد؛ یک روز از اینکه در آزمون آزمایشی، تراز بهتری از رقیبش کسب کرده یا در فلان درس، درصدش بالاتر شده، ذوق زده است، و یک روز از اینکه درصدش پایین‌تر بوده و نتیجه بدتری کسب کرده، به طور کامل کلافه و دلمرده است. راستش اصلاً به رتبه، درصدها، و در کل وضعیت علمی خودش، توجه چندانی ندارد؛ بلکه بیشتر برایش این مهم است تا از کسی که او را رقیب خودش می‌داند، عقب نیفتد و با کمال تاسف از ضعف رقیبش بیش از پیشرفت خودش، خوشحال و خشنود میشود!
شاید شما نیز با افرادی از این دست روبرو بوده‌اید؛ جوانانی که تمام مدت در حال مقایسۀ خود با دیگران هستند و برای همین از زندگی خود لذت نمیبرند؛ زیرا مقایسه کردن زیادی باعث میشود به استعدادها و توانایی‌های واقعی خودشان بی‌توجه شوند و آنها را بی‌ارزش بدانند و به دنبال داشته‌های دیگران باشند. آنها گاهی احساس برتر بودن می‌کنند و گاهی احساس بدتر بودن، و در این میان، امکان احساس کمتری و بدتری، بیش از احساس برتری است؛ زیرا انسان‌های زیادی هستند که در هر زمینه‌ای از آنها بهتر هستند یا حداقل از نظر آنها این طور به نظر میرسد.
