دوست خوبم سلام!
خوب، بالاخره بعد از چند ساعت در عالم خیال و رویا سر کردن، با لیوان آبی که برادر وکیل عزیزم بر روی صورتم پاشید، از خواب و خیال ناز وکیل شدن، بیرون آمدم و نا جوانمردانه با این واقعیت روبرو شدم که همچنان اندر خم یک کوچه ام و تا تحقق رویای شیرین تماس از سازمان سنجش و معرفی کردنم به عنوان نفر اول، نهایتا دوم و سوم گروه انسانی هنوز حدود یک سال فاصله دارم. با گیجی برادرم را نگاه می کردم و به این فکر می کردم که چقدر خوب می شد که او گوی سبقت را از من نمی ربود یا مثلا بجای آنکه همیشه شاگرد اول باشد و علاوه بر شاعر جوان کشور شدن، جز رتبه های برتر کنکور سال هشتاد و یک نمی شد، چقدر بیشتر مایه مباهات و افتخار خانوده ام می شدم. چون در آن صورت شیرینی تمام این اولین ها را من به خانواده ام می چشاندم و بی شک بیشتر در دلشان جا می گرفتم.
اما بهر حال، بخشی از این جریان هم به این خاطر بود که من چهار سال دیر به دنیا آمده بودم. آن لحظه به این فکر می کردم که چه میشد اگر چهار سال زودتر بدنیا می آمدم یا اصلا جای من و برادر وکیل و شاعرم عوض می شد و آن وقت چقدر دغدغه هایم کمتر بود! تصورش هم شیرین بود که جای ما دو با هم عوض می شد… دیگر حرص قبول شدن خانم مهندسمان را نمی خوردم وخیلی شیک و خانمانه قبولیش را در رشته مرد علاقه اش و دانشگاهی خوب، تبریک می گفتم و خودم را برای آزمون کانون وکلا آماده می کردم و مطمئنا زمانی هم که غزلی می سراییدم و برای مادرم می خواندم، مادرم پیشانیم را می بوسیدند و قربان صدقه ام می رفتند.
