حتماً حسِّ خوشایندی نیست که کسی مقابل‌تان بنشیند و دائم از نشدن و نتوانستن و امکان نداشتن حرف برند. معمولاً این گونه افراد را که نگاه می‌کنی ، غم عالم به دلت می‌نشیند. چشم‌های بی حال و صورت افسرده‌ی آنان اثر و نشانی از روح حیات و زندگی ندارد.
به نگاهشان از زندگی سیر می‌شوی ، دیگر مدرسه و درس و کلاس و آزمون که جای خود دارد.قطعاً باید از این گونه افراد دوری کرد. اینان شبیه ویروس هستند. کافی است به آنها مبتلا شوی تا دودمانت را به باد دهند.
برعکس کسانی که امید و نشاط از چشم‌ها و صورت و گفتارشان نثار دل و جان انسان می‌شود. اینان را که می‌بینی ، شوق در دلت رسوخ می‌کند ، انگیزه پیدا می‌کنی، گلوله‌ای از انرژی می‌شوی که تشنه‌ی تلاش و جهش است. با این گروه باید همراه و هم‌آوا باشی زیرا بخواهی یا نخواهی پروازت می‌دهند تا اوج.
امّا نکته کلیدی و مهمی که بایستی همیشه به خاطر داشته باشی این است که مهم‌تر از بودن با گروه دوم این است که خودت نیز یکی از آنان باشی. فکر و ذهن و ایده و عقیده‌ات ، توانایی و امکان داشتن و شدن باشد. آن‌گاه همیشه در اوج خواهی ماند.
