دوست خوبم سلام،

امروز، این ساعت و این لحظه ای که مشغول مطالعه این چند خط کوتاه هستی، دیگر هیچ وقت نه برای تو، نه برای من و نه حتی برای پولدارترین ها و با نفوذترین انسانهای روی زمین، تکرار نخواهد شد. بدون شک همه ما، گاهی احساسی تلخ و گزنده را تجربه کرده ایم که حسرت، می گویند و جالب است در هر سن و شرایطی که باشیم، و بخصوص با توجه به روحیاتی که داریم، حسرت چیزهایی را می خوریم که یا زا دست داده ایم، یا بزور از ما دریغ شد و یا حتی در حسرت آرزویی می مانیم که به آن نرسیدیم و برای همیشه در ذهنمان تبدیل می شود به مدینه فاضله ای که به آن نرسیدیم…

من هم حسرتهای زیادی داشتم و مطمئنم در آینده نیز خواهم داشت و شک ندارم، تو دوست خوبم هم چنین احساسی را تجربه کرده ای… حالا کمی از حسهای عرفانی و طلب نامطلوب و طی طریق عاشق برای رسیدن به کمال مطلق که بگذریم، می رسیم به شما دوستان خوبم که قرار است امسال در میان صدها نفر داوطلب کنکور باشید. می خواهم کمی حسرتهایی را بیان کنم که شاید خود من آنها را با تمام وجود حس کردم و برخی از آنها، با تلاش من تبدیل به فرصت شد و برخی دیگر هم چنان حسرت ماند و البته حالا که کمی بزرگتر شدم، می بینم نام آن حس، حسرت نبود اما من آن روزها حسرت می خوردم…

ادامه نوشته

… راستی چه زود میگذرد! انگار همین دیروز بود. وقتی که از مدرسه می آمدیم، با بغضی چمبره زده در گلو و کف دستی تاول زده از ترکه ی آلبالو، و مادر که دلسوزانه به تسلای ما ، و یا شاید به دلجویی از خودش ، با همه ی دانایی که داشت زمزمه می کرد: "بچه جون تو هنوز نمی دونی. از قدیم گفتنه اند چوب معلم گله…!"

واقعا که زندگی راستی چه زود می گذرد! انگار همین دیروز بود که مادر با تعجیل و شتابی در قدم هایش دست تو را گرفته بود و در درازای خیابانی آنسوترک  محله و خانه کشیده می شد و به دنبال خودت می کشاندت. دیر شده بود. آنقدر که در خانه دل دل کرده بودی و به دلشوره ی اولین روز مدرسه پا از پا بر نداشته بودی، دیر شده بود.

مادر با گام های کشیده اش تو را به دنبال می کشید و بال چادرش در باد بال بال می زد و کشیده می شد. رگه ای از سوز سرما در تن هوا بود. دست مادر اما گرم و مهربان. گاهی که قدم هایش را سست می کرد تا نفست راست شود و پس نشفتی ، فرصتی می شد تا نگاهت به نگاهش بیفتد. نگاهی که آمیزه ای از غرور و ترحم بود. (غرور شاید از اینکه فرزندش به بار نشسته و به سن مدرسه رسیده. ترحم اما چرا…!؟)

ادامه نوشته

حتماً حسِّ خوشایندی نیست که کسی مقابل‌تان بنشیند و دائم از نشدن و نتوانستن و امکان نداشتن حرف برند. معمولاً این گونه افراد را که نگاه می‌کنی ، غم عالم به دلت می‌نشیند. چشم‌های بی حال و صورت افسرده‌ی آنان اثر و نشانی از روح حیات و زندگی ندارد.

به نگاهشان از زندگی سیر می‌شوی ، دیگر مدرسه و درس و کلاس و آزمون که جای خود دارد.قطعاً باید از این گونه افراد دوری کرد. اینان شبیه ویروس هستند. کافی است به آن‌ها مبتلا شوی تا دودمانت را به باد دهند.

برعکس کسانی که امید و نشاط از چشم‌ها و صورت و گفتارشان  نثار دل و جان انسان می‌شود. اینان را که می‌بینی ، شوق در دلت رسوخ می‌کند ، انگیزه پیدا می‌کنی، گلوله‌ای از انرژی می‌شوی که تشنه‌ی تلاش و جهش است. با این گروه باید همراه و هم‌آوا باشی زیرا بخواهی یا نخواهی پروازت می‌دهند تا اوج.

امّا نکته کلیدی و مهمی که بایستی همیشه به خاطر داشته باشی این است که مهم‌تر از بودن با گروه دوم این است که خودت نیز یکی از آنان باشی. فکر و ذهن و ایده و عقیده‌ات ، توانایی و امکان داشتن و شدن باشد. آن‌گاه همیشه در اوج خواهی ماند.

در بين بسياري از دانش‌آموزان و بخصوص داوطلبان کنکور سراسری، اين ذهنيت غلط وجود دارد که براي جبران عقب افتادگي درسي خود بايد ساعات مربوط به خواب را به درس خواندن اختصاص دهند، و به همين دليل، آنها بسياري از مواقع دچار کمبود خواب هستند. آنها در طول روز خسته و کسل هستند و روز خود را بدون داشتن انرژي کافي هدر مي‌دهند. در واقع  اين کار نه تنها به دانش آموزان و داوطلبان هیچ کمکي نمي‌کند، بلکه باعث مي‌شود که تمرکز کافي درسر جلسه آزمون آزمایشی، امتحانات يا کلاس درس نداشته باشند و بازدهي و کیفیت یادگیری آنها تا حد قابل توجهی پايين بيايد.

ادامه نوشته

امروزه در برخی از دانشگاه های معتبر جهان، دانشجویان هر روز صبح قبل از ورود به کلاس درس، نیایش می کنند، زیرا در عمل ثابت شده است دانشجویانی که هر روز صبح دعا و نیایش می کنند، موفق تر از دانشجویانی هستند که در طی شبانه روز وقتی را به این عمل روحانی اختصاص نمی دهند، حتی برخی از تیم های ورزشی متوجه شده اند که در صورت نیایش صبحگاهی، کیفیت کار آن ها بالاتر رفته و هماهنگی تیمی و موفقیت بیشتری نصیب آن ها می شود.

علاوه بر اولین در بسیاری از بیمارستان های بزرگ و سازمان های طبی جهان، نمونه هایی به ثبت رسیده است که بعضی از بیماران به یاری دعا و نیایش، به طور آنی از دردهایی چون سرطان، عفونت کلیه، زخم های مزمن، سل ریوی و استخوانی شفا یافته اند و حتی جراحات و صدمات جسمی و آناتومیک آن ها از بین رفته است.

ادامه نوشته